CABARAN MENGEKALKAN MALAYSIA SEBAGAI SEBUAH NEGARA BERDAULAT DAN IMPAK TERHADAP PERPADUAN DAN MASA DEPAN NEGARA
1.1 Sosial
1.1.1 Sistem pendidikan pelbagai aliran
Menurut Haris Md. Jadi (1990),
pendidikan pelbagai aliran iaitu aliran Inggeris, Melayu, Cina dan India telah
lama wujud sebelum kita mencapai kemerdekaan lagi. Apabila kita melihat kembali
sejarah, sistem pendidikan kebangsaan di Tanah Melayu belum lagi wujud
sehinggalah Penyata Razak 1956 dibentuk. Contohnya, sekolah Melayu hanya
tertumpu kepada pendidikan agama di sekolah pondok. Pendidikan sekolah rendah
pula ditubuhkan oleh kerajaan British bagi membolehkan orang Melayu tahu
membaca, menulis dan mengira sahaja. Bagi masyarakat Cina, mereka telah
menggunakan kurikulum, buku teks dan guru-guru yang diimport dari negeri China.
Bagi kaum India pula, sekolah-sekolah Tamil telah didirikan di estet-estet
berhampiran tempat mereka bekerja. Sekolah Tamil ini berasaskan kurikulum dan
buku teks yang diimport dari India Selatan. Malah, sekolah aliran Inggeris yang
dibina oleh mubaligh-mubaligh Kristian dan Inggeris di kawasan-kawasan
bandar mendapat sambutan yang baik
daripada kalangan penduduk bandar sama ada kaum Melayu, Cina dan India. Oleh
itu, setiap kaum mempunyai sistem pendidikan yang tersendiri. Sistem
persekolahan yang memisahkan pelajar mengikut bahasa ibunda masing-masing dan
perbezaan etnik kurang memainkan peranan yang berkesan bagi memupuk integrasi
dan persefahaman dalam kalangan pelajar. Hal ini menyebabkan interaksi mereka
hanya terhad di antara etnik yang sama sahaja. Kesan bagi hubungan etnik ini
hanya memberikan impak yang negatif kepada pemupukan perpaduan kaum.
Semua etnik masing-masing mempertahankan bahasa ibunda
mereka dan tidak mengambil tahu bahasa ibunda kaum yang lain. Ini adalah mereka
akan menganggap adalah tidak wajar dan tidak penting untuk mempelajari bahasa
kaum yang lain. Di samping itu, adalah menjadi satu kewajipan di mana setiap
sekolah mengamalkan sistem pendidikan yang berbeza. Ianya akan memberikan kesan
yang kurang baik kepada penstrukturan negara kerana mempunyai corak pendidikan
yang berbeza. Tidak dilupakan juga bahawa golongan yang menuntut di sekolah itu
juga akan terlahirnya para pemimpin untuk memerintah negara Malaysia pada satu
masa kelak. Sekiranya pemikiran mereka hanya disogok dengan etnik mereka
sahaja, sudah pasti Malaysia tidak akan berada dalam keadaan yang sejahtera.
Bakal pemimpin negara ini juga akan mengalami kesukaran untuk mendapatkan kata
sepakat daripada rakyatnya yang terdiri daripada etnik yang berbeza.
1.1.2 Pemisahan fizikal
Pemisahan fizikal ini berlaku kerana
dasar yang diperkenalkan oleh British iaitu ‘‘pecah dan perintah’’ ketika
menjajah Malaysia. Kesannya orang Melayu ditempatkan di kawasan pedalaman
menjadi petani, orang Cina di kawasan lombong dan bandar, dan orang India di
estet menjadi buruh ladang getah. Ketiga-tiga kaum ini bukan sahaja terpisah
dari segi lokasi tempat tinggal tetapi juga jenis perkerjaan yang dilakukan.
Keadaan ini telah mengurangkan interaksi dan pergaulan sesama mereka. Malah
pemisahan fizikal disebabkan keadaan geografi di Sabah dan Sarawak yang
terpisah oleh Laut China Selatan memberi kesan kepada pemupukan perpaduan di
Malaysia. Hal ini telah menimbulkan perasaan kekitaan atau etnosentrisme iaitu
satu pandangan yang melihat kelompok etnik mengikut kaca mata etnik itu
sendiri.
Malah,
tahap kefahaman yang rendah tentang cara hidup dan budaya kaum yang lain
menyebabkan kita kurang menghargai kaum yang berlainan daripada kita. Sikap
lebih mengagungkan bangsa sendiri menjadi duri dalam daging permasalahan kaum
di negara ini. Oleh kerana itulah berlaku isu perkauman yang mengundang kepada
permusuhan kaum. Tragedi berdarah 13 Mei 1969 telah menjadi persengketaan
antara kaum yang telah mengorbankan banyak nyawa. Peristiwa ini sewajarnya
dijadikan pengajaran dan diambil sebagai iktibar. Sebagai contoh, kebanyakan
penduduk di Semenanjung Malaysia kurang memahami cara hidup dan budaya
masyarakat di Sabah dan Sarawak.
Contohnya dari segi budaya, keagamaan mahupun adat resam. Perkara
sebegini mungkin berlaku jika kita hanya mementingkan etnik diri sendiri
sahaja. Oleh itu, bagi menangani cabaran ini setiap anggota masyarakat di
Malaysia haruslah berganding bahu dalam memujudkan jalinan hubungan yang erat
antara etnik. Dengan ini, mereka akan memahami budaya masyarakat yang pelbagai
kaum termasuk Sabah dan Sarawak. Maka, pastinya amat sukar sekali Malaysia
untuk menjadi negara yang lebih maju sekiranya masyarakatnya terpisah dari
sudut fizikal dan terasing dari arus pemodenan negara.
1.1.3 Agama dan budaya
Jika diteliti, setiap kaum yang
terdapat di Malaysia dikatakan mewakili agama masing-masing contohnya Melayu
beragama Islam, Cina beragama Buddha, India beragama Hindu, Iban dan Kadazan
beragama Kristian. Amatlah jelas ketiga-tiga kaum utama di Malaysia mempunyai
adat resam, bahasa, agama dan falsafah hidup yang berbeza. Kaum ini
masing-masing menganggap dan merasakan kebudayaan dan agama mereka adalah yang
terbaik. Walaupun adakalanya berlaku perkahwinan campur antara kaum tetapi ia
adalah agak terhad kerana wujud tembok yang kuat dari segi agama dan adat etnik
masing-masing. Perbezaan dan pengasingan
agama, budaya dan cara hidup ini bukan sahaja menguatkan lagi sikap prasangka
buruk antara masyarakat malah menghalang proses integrasi sosial antara kaum. Bukan
itu sahaja, kebanyakkan masyarakat di Malaysia lebih cenderung untuk tinggal di
sesuatu kawasan yang terdiri dari penduduk yang sama kaum. Contohnya penduduk
Bugis lebih tertumpu di daerah Tawau.
Kaum Cina juga tertumpu di sekitar Sibu di Sarawak dan Bajau di daerah Kota
Marudu. Keadaan ini berlaku kerana mereka merasa lebih selamat, aman dan selesa
menetap bersama penduduk-penduduk yang
sama kaum dengan mereka. Perkara ini pasti mewujudkan ketidakselesaan apabila mereka
melihat budaya yang sebelum ini belum pernah disaksikan oleh mereka. golongan
etnik-etnik ini tentunya sukar untuk menerimanya dan tidak mungkin akan
menerima apa-apa perubahan walhal ianya memberikan banyak faedah dalam
kehidupan seharian mereka.
1.2 Politik
1.2.1 Politik perkauman
Kepelbagaian kaum yang wujud
menyebabkan masyarakat masing-masing menubuhkan persatuan dan parti politik
yang berasaskan kepada kaum masing-masing. Oleh kerana setiap parti bebas
menyuarakan pendapat dan isi hati, semangat perkauman semakin menyemarak dalam
diri masyarakat di Malaysia. Menurut Mardiana Nordin dan Hasnah Husiin (2004),
alasan parti politik ini ditubuhkan mengikut kaum adalah untuk mengelakkan kaum
itu ditindas oleh kaum lain. Hakikatnya, keadaan inilah yang sebenarnya akan
lebih menimbulkan konflik tentang sesuatu isu yang dibangkitkan. Perjuangan mereka lebih mementingkan
pembelaan kaum masing-masing melebihi kepentingan negara. Manakala krisis nilai
dan akhlak yang membelenggu personaliti ahli-ahli politik masa kini juga
mengakibatkan berlakunya perselisihan kaum yang menyumbang kepada perpecahan.
Perkara ini berlaku disebabkan
kegagalan kita dalam melahirkan pelapis pemimpin negara yang menghormati dan
memahami kaum lain. Malah, ada dalam
kalangan ahli politik yang cetek ilmu pengetahuan tentang sejarah di Malaysia
mempertikaikan kuasa Raja-raja Melayu dan status kedudukan orang-orang
Melayu. Isu-isu ini bagaikan mencurahkan
minyak ke dalam bara api kerana ia boleh membangkitkan api kemarahan
orang-orang Melayu dan boleh mencetuskan pertumpahan darah di negara ini.
Selain itu, semangat setia akan negara Malaysia juga tidak lagi wujud di
kalangan etnik kerana masing-masing pasti ingin menaburkan bakti pada negara
mereka sendiri.Hal ini bukan hanya berpunca daripada sikap kaum itu sendiri
yang ego dan mementingkan kaum serta gagal untuk menerima perubahan yang terdapat
dalam dasar pendidikan. Sebagai contohnya, perlaksanaan dasar bahasa kebangsaan
dan sekolah integrasi yang ditentang hebat oleh pelbagai kaum tanpa memikirkan
kebaikan dan tujuan murni kerajaan untuk melahirkan generasi yang memahami dan
peka terhadap kaum lain. Corak politik
yang sebegini akan menyumbang kepada perpecahan dan pertelingkahan dikalangan
ahli-ahli politik dan para penyokongnya, seterusnya akan menghalang berlakunya
perpaduan kaum di Malaysia.
1.3 Ekonomi
1.3.1 Dominasi sektor ekonomi
Menurut Mohd Amin Hassan (1992), terdapat
dua perkara dari aspek ekonomi yang perlu dilihat. Pertama ialah penguasaan ekonomi dan yang
kedua ialah perbezaan pekerjaan berdasarkan sektor ekonomi. Pertama, penguasaan
ekonomi memperlihatkan jurang yang luas bagi setiap etnik. Majoriti kaum Melayu
menguasai sektor pertanian yang memerlukan banyak tenaga sumber manusia dan
tahap teknologi yang rendah. Kaum cina yang umumnya menguasai perniagaan,
perdagangan dan menggunakan teknologi moden. Manakala, kaum India pula banyak
terlibat dengan perladangan di estet getah dan kelapa sawit. Kenyataan di sini
sudah membolehkan kita membuat satu kesimpulan iaitu terdapatnya jurang
pendapatan yang begitu ketara dan tidak seimbang dalam ekonomi negara
Malaysia. Semua golongan etnik sentiasa
mencuba untuk bersaing dalam ekonomi ini untuk berusaha mendapatkan hak dan
keuntungan yang lebih besar.
Penguasaan ekonomi
yang berbeza serta jurang pendapatan yang tidak seimbang mengakibatkan
ketidakstabilan dalam masyarakat majmuk.
Perkara ini memberi implikasi terhadap ketidakpuasan hati bagi semua
golongan etnik terutamanya kaum Melayu yang terlibat dalam sektor pertanian. Kaum
India juga berdepan dengan nasib yang sama di mana harga getah dan kelapa sawit
adalah berlandaskan kepada keadaan ekonomi di dunia. Jika harga meningkat,
maka, pulangannya tentu baik dan sebaliknya juga akan berlaku. Golongan etnik
Cina pula akan terus mencari peluang-peluang keemasan dalam perniagaan dan
mereka dapat hidup dalam hidup yang cukup mewah. Akan tetapi, mereka pasti
berasa tidak puas hati yang di mana kebanyakan lubang perniagaan banyak
diutamakan kepada kaum Bumiputera atau Melayu. Sudah tentu timbulnya persoalan
di lubuk pemikiran mereka di mana hak mereka sedangkan selama ini mereka banyak
menyumbang kepada ekonomi negara. Isu-isu sebegini merupakan perkara yang boleh
menyebabkan negara kita bergolak. Justeru itu, di dalam Rancangan Malaysia
Kedua ada menyatakan perpaduan negara
tidak akan tercapai sehinggalah wujud kesaksamaan dan keseimbangan yang lebih
besar dalam kalangan kumpulan etnik di Malaysia melalui penyertaan mereka dalam
membangunkan negara dan perkongsian manfaat hasil daripada pemodenan dan
pertumbuhan ekonomi. Perpaduan negara
juga tidak boleh disemai sekiranya sebahagian penduduknya kekal miskin dan
peluang pekerjaan yang tidak produktif. Fenomena kemiskinan ini bukan sahaja
ada di kawasan bandar tetapi juga luar bandar. Keadaan ini boleh menggugat
perpaduan negara kerana isu kemiskinan hanya terbelenggu dalam kelompok kaum
etnik yang tertentu sahaja.
No comments:
Post a Comment